Diğerleri ve Mahir Ünsal Eriş

İlk olarak Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde ve Olduğumuz Kadar Güzeldik adlı hikaye kitaplarıyla tanıdım Mahir Ünsal Eriş'i.. Bir şubat tatiline gelen Elif okumak için yanında getirdiği kitaplardan ikisini uzatıp,"Şunlara bir baksana,nasıllar?"demişti.. Hiç tanımadığım bir yazarın öyküleriydi.. Ne çıkacak bakalım,diyerek okumaya başladım.. İnsanı hemen öykünün içine çeken,mizahla ince bir hüzün barındıran satırları çok beğenince,Elif'e sordum.. "Kim bu?".. Reklam metni yazarıymış.. Belli.. Ne söylemek istediğini iyi biliyor.. Sonraki kitaplarını da aynı hevesle alıp okuduk.. Ancak ilk iki kitaptaki lezzeti bulamadık.. Son kitabı Diğerleri'ni de ,"Bakalım ne gibi bir gelişme var?",merakıyla aldım.. 1970'lerde İstanbul'da iki üniversiteli kızın,Ermeni bir aileye pansiyoner olmasının öyküsü.. Baba,beş dil bilen emekli mütercim, yaşlı,kafayı uzaylılara takmış.. Anne göz kapağı dışında hiçbir yerini oynatamayacak kadar felçli.. Otuzlarının sonlarındaki kızları da zar zor ayakta kalan ailesini geçindirebilmek için çırpınıyor.. Bu arada sokakta sağ sol olaylarından gençeler arasında kan gövdeyi götürüyor.. Evin içinde ise pansiyoner üniversiteli Sacide'yi merak ve heyecana sürükleyen tuhaflıklar sürüp gidiyor.. 110 sayfalık kısa romanı Kutlukhan Perker'in illüstrasyonları süslemiş.. Bölüm aralarını da Nazım Hikmet'in memleketimden İnsan Manzaraları'ndan dizeler.. Güzel,şık,sürükleyici, iyi kotarılmış,çerez gibi hemencecik okunan bir kısa roman.. Ama ilk kitapların tadını tutmuyor hâlâ..