Her şehit haberini aldığımda,gözümün önüne tanıdığım şehit anneleri gelir..
Aradan geçen onlarca yıla rağmen gözlerinin hiç dinmeyen yaşlarıyla..
Çocuklarının mezarına geldiklerinde, mezar taşlarını çocuğunu yıkıyormuş gibi yumuşacık hareketlerle yıkarken,aralıksız akan gözyaşlarıyla da yüzleri yıkanırken..
Bir de emekli asker eski bir öğrencimin sözleri:
"Şehit askerlerin evrakını hazırlamakla görevliydik..
Şehit maaşının ne zaman bağlanacağını öğrenmek için babalar,eşler arardı..
En çok eşler ..
Hiçbir şehit annesi bunu sormak için aramadı.."
Dolayısıyla hiç dinmeyen,her an kavrulan içinin ateşini gözyaşı çağlayanıyla dışına vurup,yitirdiği ciğerparesinin son yadigarı postallarından teselli bulan,oğlunun kokusunu içine çekip ağlayan anneyi kim,nasıl,hangi sözle teselli edebilir ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder