Aliye'siz Geçen 100 Gün

Vefatından sonra 100 gün geçti.. Bu arada mezarını sık sık ziyaret ettim.. Her defasında benden az önce birilerinin uğradığını görüp sevindim.. O kavurucu yaz günlerinde çiçekleri hiç solmadı,toprağı hiç kurumadı.. İki hafta önce de mermerinin üzerine konduğunu gördüm.. Mezarını yaptırıyorlar demek ki.. Bir tek baş taşı kaldı.. Çiçekleri ise küçük bir karanfil dışında ortada yok.. Yeniden dikilecek galiba.. Geçen cuma okul çıkışında evlerine uğrayıp ziyaret ettim.. Annesi ve kardeşi Sema evdeydiler.. En son cenaze günü gördüğüm annesi epeyce toparlanmıştı.. Aliye'den,hastalık sürecinden,aynı hastalığa tutulan kocasından,peşpeşe gelen hastalıkların hepsi için nasıl bir yıkım oluşundan söz etti.. Arada gözlerinden süzülen damlaları silerek.. Arada Sema da annesine eşlik ederek.. Dinledim ikisini de.. Önce kocasını sonra iki evladının birini kanserden kaybeden bir anneyi,biricik ablasının toprağa verilişini babasının mezarına ilişip ağlayarak izleyen küçük kardeşi başka nasıl teselli edebilir ki insan ?.. Akşam güneşi pencereden süzülürken iki saat boyunca söyleştiğimizi fark edip izin istedim.. Bu fotoğrafın da Aliye'ye ait olduğunu tahmin ediyorum.. Yanındaki gazetede bulunan vefat ilanı da galiba işyerinin Aliye için verdiği başsağlığı ilanı.. Böylesine genç,umut ve hayat dolu iken sonsuzluğa göç edenlerin arkasından bakakalmak ne zor..