13 Nisan

Bugün 13 Nisan..
Ama neşe dolmuyor insan..
Ya da sadece bizim aile..
Bugün annemi toprağa verişimizin üzerinden geçen zamanın 6.yılı..
Zaman geçiyor..
Bazen kaplumbağa hızında..
Bazen ışık..

Kalbi durduğunda 10 Nisan'dı..
Çoklu organ yetmezliğine bağlı olarak zavallı kalbi daha fazla dayanamadı..
Hastanedeydik zaten..
Öğle yemeğini az önce ısrarla yedirebilmiştik..
Birkaç kaşık çorba..
Sonra yatağında son nefesini verivermiş..
Fark etmemişiz bile..

Hemen müdahale edildi..
Suni olarak çalıştırılan kalbi ancak 38 saat dayanabildi..
Ya da belki , İstanbul'daki küçük kızının gelip de onu yoğun bakım odasında son kez görmesine kadar..
Tabii kendisi kimseyi görecek durumda değildi artık..
Sonunda 12 Nisan sabaha karşı 02.30'da her şey bitti..
Bitmiş..
Üst üste geçirdiği kalp krizlerinin sonuncusundan geri döndürememişler..
Bize söylenen bu..

Gecenin o saatinde cenazemiz bize teslim edildi..
Kendi elimizle morga koyduk..
Hayattayken o kadar korktuğu o soğuk,karanlık ve daracık yere..
Hiç itiraz etmedi..edemedi..

13 Nisan 2012 Cuma günü öğle namazından sonra kalabalık bir cemaatin katıldığı cenaze namazından sonra da son(suzluk)  uykusunu uyuyacağı mezarına indirildi..
Altı yıldır da orada..
Başka bir deyişle 2191 günden beri..
Babamın 31 senedir son(suzluk)  uykusunu uyuduğu mezarın yirmi adım berisinde..
Üzerinde çiçekler,onlara konan kelebekler,onu  gölgeleyen çam ağacının altında..
Uyuyor..
Birgün tekrar kavuşacağımız güne dek..
İnşallah..