Adı gibi maviş gözleri,pamuk gibi bembeyaz saçları ve bembeyaz teni,minicik bedeni ile mahallenin sevgilisiydi..
26 sene önce mahalleye taşındığımızda küçücük bir kulübede oturuyordu..
Kızı yanıbaşında,oğlu yakınında olduğu halde ilgilenmedikleri için ona mahalleli sahip çıkmıştı..
Kimi yemek taşır,kimi banyo yaptırır,kimi çamaşırlarını yıkar;hiçbir şey yapamayan da onunla sohbet etmeye giderdi..
Kendisinin evden çıktığını hatırlamıyorum,galiba hep evinde otururdu..
Bayramlarda mahallenin bütün kadınları kendi annelerine gider gibi onun evine gider,elini öperdi..
Öldüğünde de yine mahallenin bütün kadınları kendi anneleri ölmüş gibi üzülmüşlerdi..
Sonra o da unutulanların arasına katıldı..
Yıkılan kulübesinin yerinde çoktan apartmanlar yükseldi,
Tatlı dili ile kendini herkese sevdiren bu kadıncağızı dün eve giderken hatırlayıverdim nedense..
Okulumun adı iade edilsin:Yaşasın Polatlı Lisesi!(İade edilene dek geçen 218.gün)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder