Dün akşam üzeri belediye tiyatrosunu izlemek için giderken yolda karşılaştım onlarla..
İki kız kardeş..
Biri tekerlekli sandalyede..
Spastik engelli..
Konuşamıyor pek..
Diğeri ablası galiba..
Kardeşini gittiği her yere taşıyan o..
Yüzünde de hep aynı yorgun,bıkkın ifade..
Yıllardır çarşı pazarda karşılaşırız..
Ancak pek tanışmazdık..
Bir vesileyle biraz konuştuk..
Şimdi her gördükçe selamlaşıyor,birkaç kelime de olsa konuşuyoruz..
Birkaç ay önceki karşılaşmalarımızın birinde neden hep düz ayakkabı giydiğimi sormuştu abla olan ..
Sabah akşam yürüdüğüm için böylesi daha uygun bana elbette..
Ancak bunu duyunca ablanın söylediği söz içimi sızlattı..
"Biliyor musun en çok neyi özlüyorum?Topuklu ayakkabılarımı giyip caddede salına salına yürümeyi..
Tek özlediğim,hayal ettiğim şey bu..Giyinip kuşanıp on beş dakika için de olsa tek başıma gezmek !.."
Dün akşam üzeri karşılaştığımızda yine gazinoya çay içmeye gidiyorlardı..
Ablanın yüzünde yine aynı yorgun ve bıkkın ifade,tekerlekli sandalyedeki kardeşinin gözleri ise ışıl ışıl..
Benim aklımda olansa ablanın hayali..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder