Adı Hüseyin Türkoğlu..
1920 doğumlu..
Yani 96 yaşında..
Yaşlılığa bağlı işitme zorluğu ve 26 yıl önce başlayan görme kaybı dışında bir rahatsızlığı yok..
Bir de 20 sene önce bir çatışmada şehit olan oğlu Kadir'in acısı dışında..
Dün onu ziyaret ettik..
Evinde,köyünde..
Bahçesindeki kayısı ağacının altında oturduk..
Konuşturabildiğimiz kadar konuşturduk..
Anlatmayı seviyor..
"Siz sorun; ben anlatırım .."deyip durdu..
Bir de sürekli bize ikramlar yapılıp yapılmadığını denetledi..
Hemen çay hazırlattırdı..
Aç olup olmadımızı tekrar tekrar sordurttu..
Torunlarına bile toplattırılmayan,tepemizde salınıp duran çağlalardan toplamamıza izin verdirtti..
Birlikte gittiğimiz müzik öğretmenimiz ve çocukları, dalından çağla toplayıp yemenin tadına vardılar..
Hava pırıl pırıl,güneş tatlı tatlı ısıtıyor,arılar,kelebekler koşuşup duruyor..
Köyün erkekleri köy konağında hafta sonunun tadını çıkartıyor..
Kısacası güzel bir pazar gününün tadını çıkartmak için her şey vardı..
Biz de tadını çıkarttık..
Benim asıl amacım ise.Sakarya Savaşı'nı izleyen yılları yaşayan,savaşın getirdiği acı ve yokluğun içine doğan Hüseyin Dede'nin o yıllarla ilgili hatırladıklarını sormaktı..
İşittirebildiğimiz kadar sorduk..
Hatırlayabildiği kadar anlattı..
O güzelim bahar esintileri içinde hatırlamanın bile insanı buruklaştırdığı yılları..
Yunanlıların kuyuya attıkları ve çığlıklarına aldırmadan koca koca taşları üzerine atarak öldürdükleri Bilal oğlu Yusuf'u..
Bir bataklık bölgeyi geçerken çamurun içine yatırıp üzerine basarak yürüdükleri yaşlı Karaca'yı..
Köyden esir olarak götürülen Abdullah'ı,Mustafa'yı ve diğerlerini..
On yıl sonra köye dönebilenlerin yaşadıkları acıları..
Bir de onu anlatırken içlendiği güzeller güzeli Küpe Kız'ı..
Ay gibi beyaz tenli güzel kızı nasıl perişan ettiklerini ve öldürdüklerini..
Anlatmadı..
İki kelime söyleyip sustu..
Anladık..
Biz de sustuk..
Köyü dolaşan bahar rüzgarında hala Küpe Kız'ın çığlığı,Bilal oğlu Yusuf'un haykırışları yankılanır mıydı bilemedik..
Hep sustuk..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder