Bu sabah seminer çalışması için okula gelirken bir ana oğulun yanından geçtim.Oğlan henüz çok küçük..Ne dersen ona inanacak yaşta..Annesinin söylediği bir cümle beni durdurdu."Bundan önce de yaramazlık yapmıştın,o zaman seni yutmuştum.Şimdi yine yaramazlık yaparsan seni tekrar yutabilirim!"
Zavallıcık, anne tarafından tekrar yutulma tehdidi üzerine gıkını çıkaramadan yürüyordu.Daha fazlasını dinlemedim,yürüdüm.
Okula gelene kadar da zavallı küçüğün yerinde olmadığıma şükredip, onun haline acıdım.Garipceğiz kimbilir nasıl korkmuştur..O yaşta olsam ben de korkardım.Neyse ki benim anacığım böyle psikopatça ifadeler kullanmazdı.
Bazen öyle ailelere denk geliyorum ki,o zavallı çocukları o ana baba elinden derhal almak gerek diye düşünüyorum.Ana babanın,ana baba olmakla hiç ilgisi yok.Çocuk kazaen onlara düşmüş.Şayet onların elinde ölmeden büyüyebilirse de ilerde toplum için sakıncalı birey olması işten bile değil..O ana babadan insanlık için iyi,güzel,faydalı;çocuk için eğitici,nitelikli bir şey öğrenmesi imkansız..
Nasıl böyle değiştik,ne ara bu kadar insan olmayı öğrenmeden,öğrenemeden büyüyüp aile kuranların sayısı nasıl bu kadar arttı?Ailelerdeki çözülme nasıl böyle ışık hızıyla çoğaldı?
Birkaç yıl önce hiç olmazsa aile değerlerimiz yerinde duruyor diyordum.Meğer bilmeden konuşuyormuşum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder