Ümmühan Hanım

Geçen cuma mezarlığa girdiğimde gördüm ilk olarak..
Beni görünce tedirgin oldu sanki..
Dönerken de tedirginliği artmıştı ..
Kapıdan çıktığımda da yanıma geldi,benimle yürümek istedi..
Nefes nefeseydi..
Hızlı yürümekten ,daha çok da tedirginlikten,daha doğrusu korkudan..
Yol boyunca anlattı..
Adı Ümmühan'mış..
70 yaşındaymış..
İki oğlu bir kızı varmış..
Henüz otuz yaşındayken dul kalmış,
Kocası kalp hastasıymış,henüz kırk yaşındayken de ölmüş..
Kendisinin de iki damarı değiştirilmiş,yüksek tansiyon hastasıymış şimdi..

Tekrar evlenmemiş,çocuklarını büyütmüş,evlendirmiş,torunlara karışmış..
Kirada oturuyormuş,babasından yetim aylığı alıyormuş..
Gül gibi geçinip gidiyormuş..
Akşam yaklaşırken teyzesi,yeğeni arabalarıyla mezarlık ziyaretine gelirken onu da almışlar..
Ancak mezarlık içinde birbirlerini kaybetmişler..
Bu da paniklemiş,akşam vakti orada yapayalnız kaldığını düşünerek korkmuş,hem de nasıl..
Yanıma geldiğinde ağlayacak gibiydi..
Evden acele çıkarken telefonunu da almamış yanına,her ihtimale karşı cüzdanını da..
Korkuyla ağzı kurumuş olacak ki,arabada bıraktığı su şişesini andı durdu yol boyunca..
Bir de kendisini orada bırakan akrabalarını..
Eğer beni görmeseymiş ne yapacağını bilemeyecek kadar korkmuş olduğunu ise sürekli tekrarlıyordu..
O durmadan konuşarak korkusunu yatıştırırken ben de sanki annemi dinledim..
O da böyle bir durumda kalsa aynı şekilde korkar,kime sığınacağını bilemez,panikler,ağlamaklı olurdu..

Şehir ışıklarının içine girdiğimizde sakinleşmişti..
Tam o anda yanımızda bir araba durdu..
İçindekiler kornaya basıp Ümmühan Hanım'a seslendiler..
Meğer onu unutup gitmemişler,mezarlıkta onu arayıp durmuş,bulamayınca yol boyunca aramışlar..
Onlar da korku içinde kalmışlar..
Karşılıklı sitem sözleriyle arabaya Ümmühan Hanım'ı aldılar,vedalaşıp ayrıldık..