Zaman zaman görüyordum..
Mahallemizin teyzelerinden..
Ancak hiç konuşma fırsatımız olmamıştı..
Akşam üzeri pazarcılardan biriyle derin bir sohbette gördüm önce..
Sonra pazarın çıkışında ..
Pazar arabasını çıkarmak için çevresine bakınıyordu..
Yetiştim..
Sonra da eve doğru yürümeye başladık..
Onun adımlarıyla..
Yavaş yavaş..
Onun pazar arabası da benim elimde..
"Beş çocuğumu tek başına yetiştirirken hiç yorulmadan çalıştığım günlerin nereye gittiğini düşünüyorum,şimdiki halime bakıp da "dedi..
Gülüştük..
İyice bükülmüş beli,bir elinde tuttuğu bastonuyla bana yaslandı..
Yaşını sordum..
"Kaç gösteriyorum?"dedi..
Derin çizgilerle oyulmuş yüzüne,bükülmüş beline baktım..
"Seksen var mısın?"dedim....
81 yaşındaymış..
Adı Ülfet'miş..
Romanya göçmeniymiş..
"Atatürk ölmeden göçmüşüz biz.."dedi..
Oğluyla oturuyormuş..
Otuz sene önce Güney doğu'da asker olan oğlu yaşadıklarına dayanamayıp istifa etmiş..
O tarihten beri de çileleri sürüyormuş..
"Ne yaşadığını hiç anlatmadı..Kendi kendine konuşur konuşur,sonra da yorulur,yatar uyur..
Bir ekmek almaya bile bakkala gönderemem..Her iş bana bakıyor..Bu yaşımda koşturmak zorunda kalıyorum.."dedi..
Bunları anlatıncaya kadar evinin önüne gelmiştik zaten..
Birkaç merdivenden arabasını çıkardım..
İyi akşamlar diledim..
Arkamdan sesleniyordu:
"Hakkını helal et,kızım;adın neydi senin?"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder