Ellerini silerek kapıyı açtı.
Brokoli pişiriyormuş..
"Yıllardır pişirmemiştim.."dedi..
Mutfakta kurduğu küçük dünyasına konuk oldum..
Bana kahve pişirdi,kendi fincanıyla da sundu..
Mutfağı kaplayan çiçeklerinden konuştuk..
Onlarla konuştuğunu anlattı..
Menekşelerinin kuruduğuna üzülüyormuş..
Ama en çok da oğlunun sesini duyamayışına..
Akşamları aramış en çok..
"Anacığım nasılsın,ne var ne yok?"diyerek..
"Çok üzülüyorum.."dedi..
Ortanca oğlu alt katta oturuyormuş..
Gelini ve torunları yalnız bırakmıyormuş..
Yanında da küçük oğlu..
Henüz bekar..
Birbirlerine can yoldaşı..
Ama Cüneyt'in sesi bir yıldır yok..
Ona yakın olabilmek için mezarlıktaki şehitliğe gitmesi gerekiyor artık..
Oğlu otuz iki arkadaşıyla birlikte orada..
Fotoğrafındaki yumuşacık gülümsemesiyle bakıyor gelenlere..
Ve hüzünle..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder