Yürek Burkan Bir Hafta Sonu

Hafta boyunca süren şehit aileleri ziyaretlerim hafta sonunda da sürdü..

18 Mart Cumartesi sabah ezanı sonrası camideki duaya katılayım diye evden çıktım..
Ancak ben cami kapısından girdiğimde hoca "Allah kabul etsin!"diye duayı sonlandırıyordu..
Girdiğim kapıdan on saniye sonra çıkmak zorunda kaldım..
O zaman mezarlığa gideyim;hem annemle babamı ziyaret ederim,hem de şehitlikteki törene katılırım,dedim..
Annemle babamı ziyaret ettim..
Şehitliğe geldiğimde hazırlıklar bitirilmiş,protokol bekleniyordu..
Şehit Hakan Türkyılmaz'ın kardeşi oradaydı..
17 Mart Hakan'ın doğum günüymüş,doğum gününde abisinin mezarına gelmiş o da..
Az sonra Şehit Birol Aksu'nun annesi geldi..
Hakan'ın kardeşiyle tanışıyorlarmış zaten..
Ben de tanışma fırsatı buldum..
Sonra Şehit Yalçın Dölcü'nün annesi ve kardeşi,
Şehit Hasan Hüseyin Ertem'in annesi ve kardeşi,
Şehit Abdullah Erkmen'in babası,
Şehit Seher Yaşar'ın babası..

Birkaç şehit ailesi daha vardı..
Ancak onlarla tanışma fırsatım olamadı..
Kimlerin yakınları olduklarını soramadım..
Hepsinin ortak duruşu ne halde olduklarını gösteriyordu zaten..
Sevdiği varlığı otuz yıl önce kaybeden de aynıydı,sekiz ay önce kaybeden de..
Acının dili hep aynı zaten..
Birbirlerini de en iyi birbirleri anladığı için nasıl sokuluyorlar yine birbirlerine..

Sonra salondaki resmi törene geçtim..
Beni Kıbrıs Gazisi Celil Amca bıraktı arabasıyla..
Şehit Cüneyt Sertel'in eşiyle kapıda buluştuk..
Yengesini de alıp törene katılmaya koşmuştu..
Programı birlikte izlemek üzere sözleşmiştik..
Yan yana olmasa da birlikte izledik..

Çıkışta da birlikte Şehit Seher Yaşar'ın annesini ziyaret ettik..
Bir şehit eşi ile bir şehit annesinin birbirine sarılıp kaldıkları o anı izlemek yürek parçalıyordu..
Konuşanlar gözyaşıydı sadece..

Öğleden sonra 40gün önce toprağa verdiğimiz öğrencim Hakan Arslan'ın eşine uğradım..Uzunca bir süre görüştük,Hakan'ı andık..

Akşam da belediyenin tiyatro ekibinin sahnelediği Şehadet adlı oyunu  Şehit Cüneyt Sertel'in annesiyle birlikte izleme sözüm vardı..
Salon kapısında buluşacaktık yine..
Çok duygusal kurgulu bir oyun olduğu için çok etkilenmesinden korktum doğrusu..
Hele de şehit cenazesinin canlandırıldığı o sahnede içli içli ağlarken..
Neyse kendini çok bırakmadı..
Tiyatroyu izleyip eve döndük..
Hala içim acıyor..