Bana Bak Benimle Konuş

Dün eve doğru giderken yine aynı manzarayı gördüm.Bir anne elinde cep telefonu,hararetle konuşuyor,zavallı bebecik de eline tutuşturulan şekerlemeyi yalayarak oyalanıyor;arada da annesinin konuşmasına dahil olmaya çalışıyor. Pek çok kez bu manzarayı görüp çocuklar için üzülüyorum.Anne ya da babalarının sündürdüğü kolları ile çekiştirilerek, yüzlerindeki mutsuz ifade,ama asıl yalnız ve üzgün bakışlarla yanımdan geçip gidiyorlar.. O an içimden geçeni bir gün dayanamayıp yapacağım sanıyorum.O anne veya babayı durdurup "Bırak o elindekini,yanında dünyanın en tatlı varlığı duruyor,bütün masumluğuyla..Onunla konuş,hazır tüm dünyası seninle doluyken,sana taparken,ne dersen ona inanırken..Öyle hızla büyüyecek,yerini hemen başka kahramanlar öyle çabucak alacak,söylediğin her şeyi alayla karşılayacağı günler öyle çabuk sökün edecek ki! Bugünün her saniyesini değerlendir.Başka hiç kimseyi,hiçbir şeyi düşünmeden sana bakan o gözlere sen de başka hiç kimseyi,hiçbir şeyi düşünmeden bak !"diyeceğim. Eğer yanlış insanların saçmalıklarıyla büyütülmemişlerse çocuklardan daha sahici varlık yok.Büyüklerle konuşmaktansa çocuklarla konuşmayı yeğliyorum çoğu kez.İçindeki çocuğu canlı tutmaya çalıştığını düşünen,iddia edenlerden de köşe bucak kaçıyorum.Hatta gerçek çocuklarca oyundan atılmalarını istiyorum.