Geçen haziranda görüştüğümüz, Doğu'da görevli genç öğretmenlerimizden bir grupla dün yine buluştuk..
Muş'tan,Siirt'ten,Erzurum'dan,Batman'dan evlerine,ailelerine özlemle koşmuşlar..
Seminer döneminin bir kısmını istedikleri yerde tamamlayabilme esnekliği sayesinde ailelerine,şehirlerine birkaç gün daha erken kavuşmanın mutluluğunu gördüm gözlerinde..
Bir de saatler boyunca anlattıkları, zor koşullarda öğretmenlik yapmalarına rağmen gözlerine yansıyan idealizmin pırıltısını..
Öğrencilerine Atatürk'ü,Türkçe'yi,Türk Bayrağını sevmeyi öğretişlerini,onlarla nasıl yakınlık kurduklarını..
Orada kurdukları yeni yaşam biçimlerini de benimsediklerini,alıştıklarını..
Her şeye rağmen eğitmek için çırpınışlarını..
Yöneticilerinin onları anlamaktan uzak,idareciliği şablondan ibaret saymadaki ısrarını..
Yöre halkının kimi zaman duyarlı,kimi zaman hoyrat örneklerle önlerine çıkışını..
Kısacası aradan geçen bir asra yakın zamana rağmen Çalıkuşları'nın yaşamlarında bir değişiklik olmamıştır demek gerekiyor..
ya da"Çalıkuşu Cephesinde Yeni Bir Şey Yok"..
Türkiyenin dört bir yanına dağıttığımız gencecik öğretmenlerimiz,en olumsuz koşullara bile dayanarak,eğitim ışığının memleketin her köşesini aydınlatması için,kendilerine düşeni yerine getiriyor..
Ancak aydınlığın sürmesi,bir kişinin cılız omuzlarına bırakılmayacak kadar önemli ve sürekli bir çaba gerektirir..
Çalıkuşları'nın gözlerinde dün yanarken gördüğüm azim,kararlılık,geleceğe inancın ışığı sönerse hepimiz kaybederiz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder