On gün kadar önce evimin karşısındaki askeri lojmanların üzerine bir yazı asıldı,yani asılmış,eve gelince gördüm...
'Bu binanın yıkım ve söküm işleri firmamıza aittir' diye..
'Amanın,demek çocukluğumdan beri bildiğim,gördüğüm bir şey daha zamanın içinde kayboluyor'dedim demedim işe koyuldular bile ve şimdi gözümün önünde yavaş yavaş yok oluşunu izliyorum.
Önce bütün balkon demirleri sökülmüş,sökülmüş dedim; çünkü ben okuldayken de çalışıyorlar elbette ve ben sadece sonuçları görüyorum.
Sonra bütün pencere ve kapılar sökülmüş ve söküldü;çünkü hafta sonunda sökümle uğraşırlarken ben de gördüm.
Kapısız,penceresiz binanın görüntüsü ne kötü oluyor, dişleri sökülmüş,gözleri oyulmuş,bedeni kerpetenle oyulmuş işkence mağdurları gibi duruyorlardı.
Dün akşamüzeri eve geldiğimde baktım ki,o zavallı işkence mağdurlarından biri yok olmuş,yani neredeyse,bir kepçe getirip yıkıvermişler,sabah perişan vaziyette de olsa ayakta duran bina şimdi yok.
Eminim bugün akşam üzeri gittiğimde, yanındaki de gitmiş olacak ve böylece her sabah baktığımda uzaklardaki çocukluğumu bana hatırlatan bir yer daha zamanı içinde yok olacak.
Tıpkı bir gün benim de olacağım gibi.. ve geride bilen tanıyan hiç kimse kalmayacak..belki suyun üzerinde küçük bir dalgalanma yaratıp sonra durgunluğun altında yitip gideceğim,gideceğiz.
Yaşarkenki bütün afralanıp tafralanmalarımızın komik utancını da peşimizde sürükleyerek...
Okulumun adı iade edilsin:Yaşasın Polatlı Lisesi!(İade edilene kadar geçen 21.gün)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder